ให้เราเลิกพร่ำบ่น

ให้เราเลิกพร่ำบ่นและอธิษฐานแทนเพื่อจะแก้ปัญหา

ฉันรู้เรื่องที่เกิดขึ้นดีก่อนที่หล่อนจะเข้ามาหาแล้ว “เขามาเหยียบเท้าหนูค่ะ หนูคิดว่าเขาคงไม่ได้ตั้งใจหรอก แต่มันเจ็บนะคะ” “ไม่เป็นอะไรมากแล้วใช่ไหม” ฉันถาม แล้วสักพักเธอก็ค่อยๆ เดินโขยกเขยกออกไป

ไม่นานหลังจากเด็กคนแรกหายตัวไป อีกคนก็โผล่เข้ามาพร้อมชี้ไปที่นิ้วมือที่งออยู่กล่าวว่า “ผมเล่นบาสเกตบอลอยู่ดีๆ แล้วเจ้านั่นก็มาแย่งลูกบอลไปครับ” “เอาละ เดี๋ยวจะคอยดูให้หนูนะจ๊ะ” ฉันบอกเขาเบาๆ

เป็นสิ่งน่าเศร้าที่นิสัยชอบโอดครวญดังกล่าวได้ติดตามเราตั้งแต่เด็กไปจนโตเป็นผู้ใหญ่ ชาวอิสราเอลก็เช่นเดียวกัน พวกเขาพร่ำบ่นถึงความลำบากยากเข็ญต่างๆนานา และเมื่อได้ยินไปถึงพระเจ้าก็ทำให้พระองค์ทรงพิโรธมากยิ่งขึ้น (กันดารวิถี 11:1)

การที่ชนชาติหนึ่งต้องตกเป็นทาสอยู่ภายใต้อาณัติของชาวต่างชาติเป็นเวลาถึง 400 ปี ท่านคิดใช่ไหมว่าการได้รับอิสรภาพเป็นไทแก่ตัวจะสามารถกำจัดคำพร่ำบ่นต่างๆลงได้ แต่เพียงออกมาพ้นดินแดนอียิปต์ได้ไม่นาน พวกอิสราเอลก็เริ่มต้นปฎิบัติการทันที เมื่อพวกเขาเห็นทะเลแดงอยู่ตรงหน้าและเห็นกองทัพรถม้าของฟาโรห์ไล่ตามหลังมาจึงร้องโวยวายว่า “โมเสส ทำไมท่านถึงได้พาเราออกมาให้รอนแรมอยู่ในทะเลทราย จะให้พวกเราตายอยู่ที่นี่ล่ะหรือ” พระเจ้าทรงรักษาชีวิตของพวกเขาไว้ แม้กระนั้นพวกเขาก็ยังคงคร่ำครวญเรื่องอาหารและน้ำที่ขาดแคลน พระเจ้าจึงประทานมานาและนกคุ่มพร้อมบันดาลให้มีน้ำไหลออกมาจากหินให้พวกเขาได้ดื่มกินกัน พวกเขาก็ยังคงไม่เลิกบ่นอยู่อีก

แม้แต่โมเสสเองก็ไม่พ้นจากเรื่องนี้ เขาบ่นว่าชาวอิสราเอลที่ร้องคร่ำครวญเหล่านั้น หากท้ายที่สุดเขาได้เลือกทำในสิ่งที่ถูกต้อง นั่นคือมอบปัญหาทั้งหมดไว้กับพระเจ้า การพร่ำบ่นโอดโอยในสิ่งที่เกิดขึ้นในชีวิตที่ไม่ถูกใจเราจะทำให้ทัศนคติเราแย่ลง และทำให้ความสัมพันธ์กับผู้อื่นที่เขาเองก็มีเรื่องหนักใจอยู่แล้วจะต้องจืดจางลงไปด้วย เวลาเราจะเริ่มต้นบ่นว่าในเรื่องใดๆ หรือจะจัดการแก้ปัญหาสักอย่าง จะสะท้อนให้เห็นถึงความเชื่อและคุณลักษณะของเราได้ดี เมื่อเราเลือกที่จะอธิษฐานพระเจ้าจะทรงแสดงให้เราเห็นถึงด้านบวกของสถานการณ์ที่เกิดขึ้น พระองค์จะทรงเปลี่ยนทัศนคติและประทานสติปัญญาให้เราเห็นถึงทางออกของปัญหาได้เสมอ ดังนั้น เมื่อชีวิตมีเรื่องขื่นขมทำให้ท่านรู้สึกอยากจะร้องฟูมฟาย ให้ท่านอธิษฐานมอบฝากสิ่งนั้นให้อยู่ในพระหัตถ์ของพระเจ้าดีกว่า